Even voorstelen
Villa Vagabond
Rijdend door Frans landschap schrok ik me zogezegd een hoed; IK HEB VILLA VAGABOND NOG HELEMAAL NIET VOORGESTELD! Hoe is het mogelijk want zo’n enorm belangrijke factor in mijn leven verdiend op zijn minst een introductie. En aangezien er veel over te vertellen valt wordt dit een meerdelige mini-serie, had ik bedacht. Een ik-weet-nu-nog-niet-hoeveel-luik over mijn steun en toeverlaat, mijn toevluchtsoord. Mijn tiny-house op wielen.
De eerste ontmoeting
Jaren geleden reed ik vrolijk rond met een vierwieler genaamd Atlantis die weliswaar compact en comfortabel was1, maar niet wat ik voor ogen had om permanent in te gaan wonen. Er zat dus maar één ding op; Atlantis loslaten en de armen open slaan voor een gloednieuw bestaan. In vintage vormen.
De zoektocht naar een grotere bus leidde me langs drie bezichtigingen in desbetreffende volgorde; een Mercedes 508, een 406 en zo’n heerlijke Hymermobiel. Die laatste was waanzinnig en hoewel ik op den duur ongetwijfeld heel veel voor ‘m was gaan voelen moest ik bekennen dat ik eigenlijk al een oogje op een ander had.
Het was 15 September 20212. De 48 jaar oude Mercedes 508 stond trots te glimmen in een loods in Vijfhuizen3, was ongeveer 5 keer zo groot als Atlantis en had precíes de snuit waar ik al jaren lang van droomde. Werkelijk indrukwekkend, zo groots en knap als ‘ie was en ik betrapte mezelf dan ook op gedachtes als 'ja maar deze bus is veel te mooi om waar te zijn’, en ‘morgen is ‘ie ongetwijfeld al door iemand anders weggekaapt’. Het rondneuzen en testrijden heb ik dan ook vol ongeloof en gevoelsmatig voor spek en bonen gedaan.
Toen ik op 2 Oktober onder begeleiding van de technische kennis en kunde van mijn vader een tweede keer ging kijken zag ik niet alleen opnieuw met eigen ogen hoe geweldig ‘ie was, ik zag ook hoe mijn vader klaarblijkelijk onder de indruk was. Ik onderhandelde wat en langzaam maar zeker durfde ik toch echt te gaan geloven dat mijn gevoelens voor deze bus misschien wel wederzijds waren.
Niet heel veel later schudde ik handen en ontving ik de sleutel van de meest geweldige bus die ik ooit met eigen ogen heb aanschouwd en intussen alweer bijna twee-en-half-jaar mijn thuis is. Een rijdend huis dat aan alle eisen en nog heel veel meer voldoet, een rots in mijn branding, een gesprekjes-starter, een glimlach op voorbijgaande gezichten.
Tot slot - althans, voor nu - een fragment uit mijn verslagen van de eerste paar rondreizende maanden.
Uit: Polarsteps - Renee Op Tournee, 1 juni 2022
Terug-en-vooruit-blikkend met vrienden, familie en andere in mijn verhaal geïnteresseerden worden regelmatig vragen gesteld als “Is dit tijdelijk?” en “Heeft je camper ook een naam?”.
Het antwoord op de vraag of dit tijdelijk is kan ik - helemaal sinds de bus een naam en daarmee nóg meer ziel heeft - met een volmondig en volledig overtuigde “Nee, integendeel” beantwoorden. Ik zou zelfs niet zo goed meer weten waarom ik binnen aanzienlijke tijd weer in een huis zou gaan wonen, het idee van muurvast steen om me heen voelt na het ervaren van zo eindeloos veel vrijheid als een wel heel vreemd en ietwat beklemmend concept. Nee doe mij een huis op wielen, waarmee je jezelf met rustgevend groen kunt omringen, of precies ín het epicentrum van muziekvertier kunt zijn. Waarin je praktisch buiten woont, van regen kunt wegrijden en de Zon achterna kunt gaan. Waarmee je alles wat je nodig hebt - lees: bijna niets - altijd bij je hebt. Een huis op wielen dat voor mij voelt als een heel riante en vrijstaande woning zonder vaste verblijfsplaats. Een heuse Villa Vagabond. Met de Villa onder mijn kont voelt het alsof de wereld aan mijn voeten ligt, waarin die eindeloos te verkennen buitenruimte mijn speelveld is, mijn leefruimte. Een énorme tuin waar ik van alles kan ontdekken met het comfort van een plek waar ik me altijd op mijn gemak voel. Een plek waar lievelingsmensen over de vloer komen om te keuvelen, te borrelen, te logeren, stukjes mee te reizen. Waar ik opgedane inspiratie om kan zetten in creativiteit die er aan alle kanten uit mag gutsen. Of het misschien tijdelijk is? Nee, zo heb ik het leven echt het liefst 🧡🚍
Op 20 September 2021 schreef ik de volgende ode:
“Atlantis Atlantis Atlantis. Jij die nooit klaagt, altijd gemotiveerd is en precies weet wat ik nodig heb. Van lichtinval tot kleurenpallet en van compactheid tot ongekende efficiëntie, ik bewonder al jouw vierkante millimeters en koester onze ontelbare kilometers. Een niet al te bescheiden plaatjes-post leek me daarom allermeest op zijn plaats. En niet alleen omdat ik dus dolbij en dankbaar ben voor de trouwe vierwieler die jij bent, maar ook omdat onze wegen over niet al te lange tijd waarschijnlijk zullen scheiden. Huilen zal ik. Je was en bent een fijne vakantieliefde en eigenlijk ook gewoon een allerbeste maat 🚐🤍”
Welgeteld 11 dagen nadat ik voor het eerst aan álles voelde het vanlife te willen gaan leven, en een kleine week nadat ik een heel weekend besteedde aan het uitwerken van het plan.
Op steenworpafstand van mijn toenmalige Haarlemse huis, kun jij het je voorstellen?
Viben in de Villa ❤️