Verfrollers en vouwfietsjes
Liefs uit festival-land
Zoals ik wel vaker wakker kan worden met een ingeving ontwaakte ik ook op 2 Mei met een plan. Ik was op dat moment nog in Valencia en hoewel ik aan alles voelde er voor altijd te kunnen blijven, wist ik ook dat er een moment zou komen dat de Spaanse zomer me op natuurlijke wijze zou verdrijven. Het hebben van feest in het verschiet is dan een fijne oplossing; een vrijwillige reden om gewoon alvast te gaan.
Zo stond ik begin Mei op met het idee de zomer bij onze Oosterburen door te brengen, gezien zij in mijn ogen het festival summum zijn. En met een sabbatical-zee van tijd was dit mijn kans een lang gekoesterde droom te verwezenlijken; helpen met de totstandkoming van dat wat Duitse festivals zijn bezoekers allemaal voor te schotelen heeft.
Een kleine twee maanden later trapte ik dat gevisualiseerde avontuur af en reed ik het terrein van den kulturkosmos op, waar een week later de Fusion raket de lucht in zou gaan. Een welgetelde 70.000 bezoekers zouden dan uit alle windstreken in colone het terrein op stromen, een overweldigend grote groep muziekliefhebbers waar ik er vorig jaar voor het eerst één van was.
Met natte ogen heb ik mezelf die dag gemeld bij het vrolijk versierde en houtje-touwtje ogende maar ondertussen professioneel en volwaardig logistiek operationele supporter:innen-loket, de plek waar ik me de zes daarop volgende dagen dagelijks aan,- en af zouden melden voor mijn shifts.
Het werd niet alleen een week vol grote en kleine taakjes met een verscheidenheid aan tools als dunschillers en schuurmachines, druiprekken en verfrollers, maar ook met ontelbaar veel rondjes festival-vouwfietsen over het steeds verder evoluerende terrein. Ik zag hoe het knie-hoge gras gemaaid werd en er ruim 2000 vrijwilligers en crews 3 keer per dag op vaste tijden te eten kreeg. Hoe het er een reilen en zeilen was van mensen die zichzelf te voet, op versierde vouwfietsen of met beschilderde kentekenloze voertuigen van zelf opgezette slaapplek naar ingeroosterde shifts vervoer. Hoe lichtinstallaties met hoogwerkers aan stages werden gemonteerd en hoe er klokje-rond gezaagd, gelast, getimmerd, geschilderd en uiteindelijk gesound-checkt werd.
Gedurdende die opbouwende dagen dacht ik dat ik al een voorsprong zou hebben door er in die lange aanloop al aanwezig en volledig geland te zijn. Maar niets bleek minder waar want toen op woensdag de poorten opende en rondom mij en Villa Vagabond het versgemaaide gras volstroomde met tentjes, campers en vooral veel, héél veel mensen, moest óók ik even slikken, en schakelen. Er volgden dagen met tranen van ontroering, van vermoeidheid, van dankbaarheid en van nog zo veel meer.
Vorig jaar voelde ik na mijn eerste eigen Fusion-ervaring al een diepe vorm van respect en dankbaarheid voor wat bestempeld kan worden als ravers-paradise; een reusachtige festival-dorp dat uit haar voegen knalt van zintuigelijke prikkeling en waar oneindig te ontdekken, beleven en vooral ook heel erg veel te dansen valt. Dat gekoesterde gevoel heeft een nieuwe laag aan bewondering gekregen na het aanschouwen en bijdragen aan de immense operatie die er achter de schermen schuilt. Met mijn tijd en energie heb ik praktisch het formaat van een postzegel ingekleurd op een grenzenloze landkaart en ik krijg mijn hoofd er voorlopig ook nog niet omheen hoe waanzinnig veel liefde en aandacht het daadwerkelijk allemaal bevat. Ik maak een heel diepe buiging en zeg; tot volgend jaar.
Intussen ben ik me na de nodige dagen van verwerking aan het klaarmaken voor het volgende vrijwilligers-avontuur in zelfde festival-vorm; een vele malen kleinschaliger maar dit jaar alweer 30 jaar bestaande Duitse fuif waar ik zelf nog niet eerder ben geweest. Ik sta zogezegd te trappelen te ervaren en kunnen vergelijken hoe het er daar aan toe gaat en vooral wat ik er zorgvuldig en met veel liefde in te kleuren krijg.
Hoe overweldigd denk jij precies dat ik daar raak? ✨