De lange afstandsrelatie

Liefhebben en loslaten

Ik heb huilend op de fiets gezeten. Tranen biggelden over mijn wangen terwijl een scala aan emoties de revue passeerde en de stad onder mij door gleed. Ik trapte mezelf langs Ciudad de las Artes, dwars door Jardin del Turia, over Plaça de l'Ajuntament, kriskras door Ruzafa. De ene na de andere hartverwarmende herinnering presenteerde zich op mijn netvlies en wat ik in eerste instantie weg wist te slikken gutste er uiteindelijk aan alle kanten uit.

Dat je zo tot over je oren verliefd kan zijn is waanzinnig, prachtig en pijnlijk tegelijk. Een feest zolang je de tijd met elkaar hebt, herinneringen kunt verzamelen en plannen kunt maken. Oh zo moeilijk als je besluit elkaar te moeten laten gaan.

Lang heb ik het weten te onderdrukken, simpelweg omdat het er niet toe deed. Maar de laatste weken bekroop mij steeds vaker het gevoel dat het moment toch echt zou komen. Er zat maar één ding op; mijzelf en Villa Vagabond voorzichtigaan voorbereiden op de grande finale met grote migratie als gevolg. Ik nam afscheid van vrienden, plekken, dansvloeren, mede-vanlifers. Nog één ochtend-duik in zee met opkomende zon, nog één keer fiduea, nog één keer proosten, nog één foto.

Hoe langer ik bleef hoe moeilijker het werd, dus keek ik in de achteruitkijkspiegel naar waar ik zo zielsveel van hou. Steeds kleiner wordend en achter mij latend. Godzijdank hebben we een vorm gevonden die bij ons past; de lange-afstandrelatie. Polyamoreus welteverstaan. Want hoewel ik verwacht voor altijd verliefd te zijn op Valencia, koester ik romantische gevoelens voor Amsterdam. Berlijn zie ik ook in staat mijn hart te stelen en een fling met Stockholm sluit ik ook niet uit. En dat kan, want [cliché incoming] liefde is soms ook loslaten.

Valenciaanse Vormen waar ik maar geen genoeg van krijg. Gevangen op 35mm.

Maar wat denk je? De stad die ik zo lief heb liet mij niet zomaar gaan. Aangekomen op de eerste stop op een kleine 100 km afstand bleek mijn camera defect. De fijne vriend die de afgelopen maanden zo‘n belangrijke factor was, me eindeloos veel Valenciaanse vormen liet vangen en tevens een heel belangrijk rol speelt op mijn reisplan richting het Noorden. Balen, wikken en wegen lieten mij uiteindelijk rechtsomkeer maken en niet veel later draaide ik het parkeerterrein op, tilde mijn fiets van de drager en racede naar het fotolab. “Hola Renée, que pasa?” “Tengo una problema con mi cámara”.

Ze gingen er mee aan de slag en terwijl ik naar een andere parkeerplek reed om de tijd door te brengen liet - hou je vast - de uitlaat los. Ja hoor, nu we er toch zijn kan dat er ook wel bij, dan maar koers bijstellen naar de mannen van Talleres V.A.M.

Zowel camera als uitlaat kon uiteindelijk pas een dag later worden gerepareerd wat mij een ongeplande maar welkome anderhalve vrije dag gaf. Ik besloot de cadeautijd te besteden bij mijn aller-lievelingsplek met forever viewgams en terwijl ik er naartoe wandel om het museum in te duiken valt mijn oog op een reclamebord. 'Visiones expandidas. Fotografía y experimentacíon'. Dit kan niet waar zijn. Precies hier en precies nu ik er nog, wat zeg ik; wéér ben. Precies aan het einde van zes Valenciaanse, vrije maanden die mij niet alleen bij mijzelf lieten thuiskomen maar bovendien bij mijn liefde voor fotografie. De zorgvuldig samengestelde tentoonstelling trakteerde mij dan ook op nog meer tranen, inspiratie én het antwoord op de vraag hoe rond een cirkel eigenlijk wordt.

Ik ga nu echt, oké? Nu écht.